از هنگامی که آشپزخانه های صنعتی شروع به کار کردند همواره پخت برنج یکی از چالش های اصلی محسوب میشده. طی شدن مراحل زیاد مثل دان گیری، تخلیه ی آب، گذاشتن داخل دمکن، درآوردن از دمکن و… ، زمان بر بودن این فرایند، خطر آفرین بودن آن با توجه به سنگینی دیگ های برنج و همزمان حرارت بالای آن ها و نیاز به انتقال آن توسط کارگران. مصرف بسیار بالای سوخت و هزینه ی بالای آن در طولانی مدت. نیاز به تعداد زیاد نیروی کار و هزینه ی بالای نیروها، عدم پخت با کیفیت یکسان همه ی دیگ ها، تعداد زیاد دیگ ها، تعداد زیاد اجاق های زمینی، گرفتن فضای بسیار زیاد، نیاز به مساحت هود زیاد، نیاز به تعبیه ی سانتریفیوژ مناسب با توجه به حجم آشپزخانه، گرمای شدید در فضای آشپزخانه به هنگام کار و طریقه ی خنک کردن آن، مقدار زیاد پرتی برنج و… همگی از عواملی بوده است که باعث شد سازندگان به فکر ایجاد یک سیستم جدید و بهینه باشند. دیگ های پخت مکانیزه با توجه به بسته بودن سیستم تمام گرما را حفظ کرده و اجازه ی پرت شدن سوخت را نمی دهد. وجود شیر تخلیه نیاز به حرکت دادن دیگ برای خروج آب پس از مرحله ی دانه گیری را از بین برده و در همان دیگه مرحله ی دم آوری به انجام می رسد. ضمنا وجود یک سبد آبکش در کف کار که حدود 10 سانتی متر با کف لگن فاصله دارد از چسبیدن برنج و تماس مستقیم برنج با حرارت جلوگیری می کند. به همین ترتیب از پرت شدن و هدر رفتن مقدار زیادی برنج جلوگیری می شود و تمام برنج های وارد شده به دیگ قابلیت سرو خواهد داشت. ضمنا با توجه به حجم بهینه ی و کم جا بودن دیگ های مکانیزه فضای بسیار کمتری اشغال شده و هزینه ی خروج هوای گرم از آشپزخانه به شدت کاهش می یابد. همچنین ایمنی کار کردن با این دستگاه ها بسیار بالا بوده و خطری کاربران را تهدید نخواهد کرد.